Wandelingetje door de Haarlemmerstraat...

Zaterdagmiddag. We lopen door de Haarlemmerstraat. Ik duw de rolstoel met Roos, Rob loopt ernaast.
Ik kijk wat om mij heen en opeens...plop! Portemonnee van een jonge vrouw die voor mij loopt valt uit haar tas en ligt midden op straat. De vrouw heeft niets door. Ik raap het op. "Mevrouw!". Geen reactie. Iets harder: "Mevrouw!!". Ze draait zich om. Ik houd de beurs omhoog. Ze pakt het enigszins verbaasd aan en draait zich weer om.
"Unusual" zegt een oudere mevrouw met een fiets in haar hand. Ik ben het met haar eens. Niet echt alledaags, nee.

Bij de juwelier passeren we een ander tafereeltje. Een mevrouw ontfermt zich over een schattig meisje van hoogstens 3 jaar oud. Wij horen haar tegen een man in haar buurt zeggen:"Wat zullen die ouders in paniek zijn!". Rob en ik kijken elkaar aan. Het zal toch niet? Het kleine meisje zal haar ouders in deze drukte toch niet kwijt zijn!? We vervolgen onze weg. Vijftig meter verderop slaan we rechtsaf ,de Donkersteeg in. Bij de Etos hoor ik in het voorbijgaan een jongentje tegen zijn enigszins paniekerig uitziende moeder zeggen:" Misschien is ze hier!" Meteen stoot ik Rob aan en zeg dat ik denk dat dat de moeder is die het meisje kwijt is die we eerder zagen. Ik loop achter ze aan. De moeder is samen met de verkoopster driftig om zich heen aan het zoeken. Ik vraag of ze misschien haar kind kwijt is. Ze kijkt me hoopvol aan en schreeuwt bijna: "JA!".
"Kom maar mee, ik weet waar ze is." Ik begeleid haar naar de hoek bij de juwelier. Onderweg heeft de moeder twee keer geroepen: "Ik zie haar niet!!!".

"Kom maar mee, kijk daar!". Ze roept het uit: "Ja!! Dat is ze!!!"
Ze herenigen zich en ik meng me ongemerkt weer onder het winkelende publiek.

De tranen springen in m'n ogen als ik weer terug ben bij de Etos, waar Rob op mij wacht met Roos.
"Het was de moeder".