Wandelingetje door de Haarlemmerstraat...

Zaterdagmiddag. We lopen door de Haarlemmerstraat. Ik duw de rolstoel met Roos, Rob loopt ernaast.
Ik kijk wat om mij heen en opeens...plop! Portemonnee van een jonge vrouw die voor mij loopt valt uit haar tas en ligt midden op straat. De vrouw heeft niets door. Ik raap het op. "Mevrouw!". Geen reactie. Iets harder: "Mevrouw!!". Ze draait zich om. Ik houd de beurs omhoog. Ze pakt het enigszins verbaasd aan en draait zich weer om.
"Unusual" zegt een oudere mevrouw met een fiets in haar hand. Ik ben het met haar eens. Niet echt alledaags, nee.

Bij de juwelier passeren we een ander tafereeltje. Een mevrouw ontfermt zich over een schattig meisje van hoogstens 3 jaar oud. Wij horen haar tegen een man in haar buurt zeggen:"Wat zullen die ouders in paniek zijn!". Rob en ik kijken elkaar aan. Het zal toch niet? Het kleine meisje zal haar ouders in deze drukte toch niet kwijt zijn!? We vervolgen onze weg. Vijftig meter verderop slaan we rechtsaf ,de Donkersteeg in. Bij de Etos hoor ik in het voorbijgaan een jongentje tegen zijn enigszins paniekerig uitziende moeder zeggen:" Misschien is ze hier!" Meteen stoot ik Rob aan en zeg dat ik denk dat dat de moeder is die het meisje kwijt is die we eerder zagen. Ik loop achter ze aan. De moeder is samen met de verkoopster driftig om zich heen aan het zoeken. Ik vraag of ze misschien haar kind kwijt is. Ze kijkt me hoopvol aan en schreeuwt bijna: "JA!".
"Kom maar mee, ik weet waar ze is." Ik begeleid haar naar de hoek bij de juwelier. Onderweg heeft de moeder twee keer geroepen: "Ik zie haar niet!!!".

"Kom maar mee, kijk daar!". Ze roept het uit: "Ja!! Dat is ze!!!"
Ze herenigen zich en ik meng me ongemerkt weer onder het winkelende publiek.

De tranen springen in m'n ogen als ik weer terug ben bij de Etos, waar Rob op mij wacht met Roos.
"Het was de moeder".

Tonisch clonisch X 7 = knock out!

Tonisch clonisch is het type epilepsie-aanval waar Roos nogal eens door geplaagd wordt. Eerst verkrampt haar hele lichaam (tonisch) dan gaat het lijf schokken en schudden (clonisch). Roos maakt er ook nog eens een angstig geluid bij, om het hele plaatje compleet te maken.
Hersencellen springen op tilt. Roos heeft niet veel hersencellen meer, sinds ze in 1997 twee weken in coma heeft gelegen, met als gevolg een hersenbeschadiging. Op de MRI-foto was duidelijk te zien dat er niet veel meer over was. De hersencellen die ze heeft vonken de laatste tijd wel erg vaak!
Vannacht dus zeven keer. Beginnende om 23.00 uur, eindigend om 05:30 uur.
Als een onafgesproken regel stonden Rob en ik om beurten bij haar bed vannacht, hopende dat dit dan toch écht de laatste zou zijn.
Ik houd haar hoofd wat omhoog om het ademen iets makkelijker te maken en probeer haar te laten voelen dat ik er ben. Het is een marteling om te zien. Ik vraag me af hoe ze zich voelt.
De eerste keer dat Roosje een epileptische aanval had was op de leeftijd van vijf maanden. Ik rende in blinde paniek door het huis en wist zeker dat dit haar einde was. Rob had haar in zijn armen en sprak :"Misschien heeft ze gewoon epilepsie?".
Inmiddels is ze bijna 21 jaar en heeft ze al haar hele leven 'gewoon' epilepsie.
Maar aan dat 'gewoon' willen we maar niet wennen. Het is een plaag!
Vandaag moeten alle plannen aan de kant, want Roos is knock-out. Slapen is nu de enige remedie.

Ik ga maar dicht bij haar zitten en blog van me af hoe oneerlijk het is!

Anesthesie Service.....

Vandaag was een dag waar ik best wel tegenop zag.

Roos moest onder narcose bij de tandarts. Mij lijkt het eerlijk gezegd wel lekker, een beetje propofol, zeker bij de tandarts! Maar als je kind onder narcose moet, is het toch altijd spannend!

Roos gaat namelijk niet zomaar liggen bij de tandarts. Het is een klein wijffie, maar sterk!! Ik doe vreselijk m'n best met verhalen over "Roosje die een ballon kreeg". Op die manier blijft Roos mij heel even geconcentreerd aankijken en heeft de tandarts zeggen en schrijven drie minuten de tijd om in haar mond te gluren. En dan vertel ik langzaam!!

De tandarts op de Willem van de Bergh vond het weer eens tijd om een paar fotootjes te maken en meteen ook uitgebreid haar gebit te bestuderen.

Geen ontbijtje voor Roosje vanmorgen. Hup, nuchter in de auto naar Monster.Vijf jaar geleden moesten we nog naar Delft voor een dagopname in een ziekenhuis. Tegenwoordig gaat het anders. De tandarts van de Willem van de Bergh krijgt de beschikking over een behandelkamer op Westerhonk in Monster. Daar komt ook een mobiel anesthesie-team om de patiënten onder zeil te brengen. Resultaat is dat je binnen twee en een half uur weer buiten staat. We zaten op tijd in de wachtkamer. Na vijf minuten werden we vrolijk verwelkomd door tandarts Passchier van de Willem van de Bergh. En weer vijf minuten later was Roos al onder zeil. Het ging snel! Prik, kapje en Roos was weg. Moeders met brok in de keel naar de gang.

Een uurtje later lag Roos een beetje bij te komen in de tandartsstoel. Tandarts Passchier kwam mij vertellen hoe fraai Roos 'r gebit eruit zag. En dat op de foto's geen gekke dingen te zien waren. Verstandskiezen liggen nog diep in het bot. Niet nodig om te verwijderen...pffff opluchting!!!

De anesthesioloog en zijn assistente tilde Roos in de rolstoel. Haar hoofd goed ondersteunend, want Roos genoot nog zichtbaar van de propofol! In een apart kamertje werd ze langzaam maar zeker weer wakker. De anesthesioloog en tandarts Passchier kwamen langs met de mededeling dat Roosje weer lekker mee naar huis mocht. Twee en een half uur later reden we weer de N211 op, richting Leiden.

Hulde voor zo'n idee als
anesthesie service nederland!

Koffie bij Jansen...

Koffie zetten is een delicate gebeurtenis, althans zo zien wij het bij ons thuis.
Sinds jaar en dag zetten wij koffie met 'het keteltje'. Dit is het proces:
Water koken, koffiefilter op thermoskannetje, drie scheppen koffie in het filter.Water opschenken (twee keer) Gevolg: sterke koffie. Twee kopjes klaarzetten en tot de helft vullen met de sterke koffie.
Melk in melkopschuimer van DE. Vervolgens opwarmen in magnetron. De melk opkloppen en op de sterke koffie schenken. Tijdens het inschenken van de melk wel zorgen dat er melkschuim in het kopje komt! Dit doe je door de beker wat heen en weer te bewegen.  En ziedaar een heerlijke Cappuchino!

Best een toestand! Zeker als er ook nog visite is. Dan moet het hele proces vaak herhaalt worden om vier kopjes even lekkere koffie te krijgen. Of de 'schoonzoons' drinken koffie mee. En dat gebeurt regelmatig.
In december werd besloten dat er een eind moest komen aan deze ambachtelijke manier van koffie zetten. Er moest maar een apparaat komen! Zo kon het niet langer.

Een hele ommekeer 'Bij Jansen'! Bij de DE-winkel in Den-Haag werd besloten tot een Philips-apparaat, die de bonen vers kan malen.
"Nee, mevrouw de herrie valt wel mee!".
Het was even slikken. Ons keteltje moest wijken.
De koffie was niet écht zoals we het gewend waren en de herrie die het ding maakt als de bonen gemalen worden is van dien aard dat Sacha de Boer niet meer te verstaan is. Maar we bleven proberen; de juiste hoeveelheid water, de juiste maling, de juiste bonen...dán.....misschien...
Totdat het filter van ons nieuw aangeschafte apparaat niet meer dicht bleef. Het ding schoot spontaan los. Met als gevolg dat de prut op de koffiepot lag en het water overal behalve in de koffiepot!
Fabrieksfout. Apparaat terug gestuurd, keteltje juichen!!
Na enkele weken kwam ons apparaat retour. We hadden 'm niet eens gemist!
We hadden onze ambacht met liefde weer opgepakt!

Na een paar weken heb ik ons apparaat toch maar weer eens in gebruik genomen. Tot mijn verbazing zag ik een andere fabrieksfout. Het filter deed het prima, bleef keurig dicht. Maar dan wel ondersteboven!!
Het woord PHILIPS las ik ondersteboven en van rechts naar links. Uniek hoor!